Vertrouwen (2011)

Mag ik die kaart eens zien?

In het najaar van 2010 waren we met een aantal mensen uit de verschillende geloofsgemeenschappen van onze parochie bijeen voor een bezinning op onze toekomst. In de afsluitende gebedsviering lieten we ons inspireren door het verhaal uit het Bijbelboek Numeri over de verspieders van het beloofde land. Na veertig jaar woestijn staat het volk voor de grens. Durven we verder? Biedt het beloofde land wel de toekomst die we verlangen? Of komen we van de regen in de drup? De verspieders vertellen hoopvolle verhalen en brengen verlokkelijke vruchten mee. Het verlangen van het volk wordt versterkt en zijn vertrouwen gewekt.

Een van de gasten op deze bezinningsbijeenkomst was Jan Hendriks. Een humoristische en spitsvondige deskundige in kerkelijke opbouwprocessen. Hij heeft een prachtig boek geschreven over de weg van een geloofsgemeenschap naar vernieuwing en het hervinden van levenskracht. Op die weg vormen verlangen en vertrouwen de krachtbronnen. Net als op die eerste Hemelvaartsdag. Blijf niet naar de hemel staren! De eerste volgelingen van Jezus worden door de engel verleidt om, gedreven door het verlangen naar de terugkomst van Jezus, vol vertrouwen hun eigen weg te gaan van liefdevolle betrokkenheid op het welzijn en het heil van mens en wereld.

Verlangen mag niet verward worden met heimwee. Verlangen is geen terugverlangen naar de vleespotten van weleer. Dat leidt alleen maar tot stilstand en verstarring. Verlangen staat open naar toekomst. Waarom? Gewoon omdat je erin gelooft! Verlangen wordt behoedt voor krampachtig heimwee als het ingebed ligt in het vertrouwen: vertrouwen in mensen en vertrouwen op God. Vertrouwen in mensen veronderstelt een levenshouding van aanvaarding, wederzijds respect en een klimaat van gastvrije ontmoeting: Jij, jij mag er zijn! En het vertrouwen op God wordt misschien nog het beste verwoord in de prachtige anekdote over Paus Johannes XXIII, bijgenaamd 'de goede', de paus van het Tweede Vaticaanse concilie. Toen hij na lang gepieker over de problemen in de kerk de slaap weer eens niet kon vatten, draaide hij zich uiteindelijk resoluut om en sprak: "Heer, het is Uw kerk! Ik ga slapen". En een weldadige rust kwam over hem. Vertrouwen is loslaten.
Jan Hendriks sluit zijn beschouwing over verlangen en vertrouwen af met een andere prachtige anekdote.

"Een Hongaarse officier stuurt zijn manschappen op oefening. Hoog in de Zwitserse Alpen, in de ijzige wildernis. Als ze een paar dagen onderweg zijn barst een ongekend noodweer los. De officier beseft dat hij zijn manschappen niet meer terug zal zien. Maar na ettelijke dagen komen zij aangemarcheerd. Hoe is het mogelijk?! Met die vraag wendt hij zich tot de manschappen. Die vertellen hem dat ook zij aanvankelijk de moed geheel hadden opgegeven. Maar dan vindt één van hen in zijn ransel een kaart van het gebied. Toen vlamde hun verlangen op - als destijds het onder as bedolven kooltje op de weg naar Emmaüs - en zij kregen er weer vertrouwen in! Zodoende.
'Dat is onmogelijk', zegt de officier, 'want van dit gebied bestaat helemaal geen kaart'. Mag ik die kaart eens zien?' Het blijkt een kaart van de Pyreneeën te zijn".